Sönüyor Alevli Ateş İlahi Sözleri

O’nu koklamış sayıldık, bize misk olunca güller,
Yine ellerinde açsın, gün olup solunca güller.

Sönüyor, alevli âteş, yıkılır, sütun ve taçlar,
Göz ucuyla emri kâfî, koşarak gelir ağaçlar.
Niceler doyar tükenmez, bereketlenir kıraçlar,
O Mübâreğin dilinden, buluyor şifâ, ilâçlar.

O’nu ilk kez görenler, duyuyordu önce heybet,
Isınırdı arkasından, oluşurdu bir muhabbet.
Kızaran yüzünde îkaz, mütebessiminde rağbet,
O ne şanlı arkadaşlık, ne nasiptir O’nla sohbet.

Sığınır O Şâh’a varlık, nice kof beşer inanmaz,
Yarılır da ortadan ay, nice puslu göz uyanmaz.
Kütük ayrılıktan ağlar, nice ham gönül utanmaz,
Kayalar selâm dururlar, nice taşta yankılanmaz.

Gülüverse gül yüzünden, açılırdı gonca güller,
Teri düştü, yeryüzünden, bitiverdi bunca güller.
O’nu koklamış sayıldık, bize misk olunca güller,
Yine ellerinde açsın, gün olup solunca güller.

Bu cihâna tek sebep var: o da Aşk-ı Mustafâ’dır,
Nefesin ki Yâ Muhammed, ölü kalbe şifâdır.
Sana ittibâ ve hürmet, bereketli bir safâdır,
Sana uymayan gidişler, bilirim ki hep cefâdır.

Unutur mu görse bir kez, o Cemâle erse gözler,
Uzağında kalmışız biz, Seni görmeyen de özler.
Sana âşık oldu Tâlî, izinin tozunda yüzler,
Seni medhe yetmez elbet, şu kırık dökükçe sözler.