Beni Bihuş Eden İlahi Sözleri

Sevdâ-yı cünûn aklım alıp çöllere saldı,
Ettikçe bu mahbub-ı cihan bunca tecâhül.

Beni bîhûş eden ol sâki-î şûh-ı dilârâdır,
Lebi mey ârızı mînâ kadi bir serv-i ra’nâdır,
İşitmem sözlerin nâsıh derûnum va’zını sığmaz,
Tenimde hâlî bir yer yok lebâ-leb aşk u sevdâdır.
Kemâl-i hüsnünü görmüş girif-târ olmayan kimdir,
Sanâ ey nâzenîn hûr u perî bi’l-cümle şeydâdır.
Gül-i ruhsârını göster ki erbâb-ı safâ bilsin,
Beni âlemde rüsvâ eyleyen ol rûy-i zîbâdır.

Ne bâkem zulmet-i şebden habîbim şem’a hâcet yok,
Hayâl-i ârızınla hâne-i kalbim mücellâdır.
Ğubâr-ı hâk-i râhın isteyip ağlar gözüm yoksa,
Cihânın zulmet ü nûruna ülfetten müberrâdır.
Ne Ferhâd u ne Mecnun sen gibi zâr olmamış Es’ad,
Meğer sen sevdiğin dilber ne Şîrîn’dir ne Leylâ’dır.

Olsaydı eğer nâz ile ar’arda temâyül,
Eylerdi kad ü kâmeti cânâna temâsül,
Sevdâ-yı cünûn aklım alıp çöllere saldı,
Ettikçe bu mahbub-ı cihan bunca tecâhül.

Mûy-ı siyehin vasfına âğâz olunursa,
Câiz görülür devr-i teselsülle tetâvül,
Etmem emel-i sıdk-ı sefâ ben o gedâdan,
Can virmede cânâneye eyler ki tekâsül,
El çekmez o meh-pâre bana cevr ü cefâdan.

Ma’şukalara resm imiş ey dil şu te’âmül,
Tumar-sıfat tay olunur şöhret-i Mecnun,
Dillerde benim kıssam eğer itse tedâvül,
Es’ad gül-i ruhsarına hayli bakabilmez,
Çeşmân-ı siyâhın olalı çifte karavul.